Τώρα είναι η ώρα! Ούτε βήμα πίσω!

Νοεμβρίου 16, 2013
προκήρυξη της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος 

Την ώρα που το μαζικό κίνημα τιμά τα 40 χρόνια της μεγάλης εξέγερσης του Πολυτεχνείου με το φετινό τριήμερο και με τους σημερινούς του αγώνες για χειραφέτηση, η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου ετοιμάζεται να γιορτάσει τη δική της επέτειο: την εισβολή των τάνκς.

Έβγαλε φιρμάνι: αν η ΕΡΤ εκπέμψει από το χώρο του Πολυτεχνείου, θα εισβάλουν τα ΜΑΤ. Αμέσως, μια σειρά ακαδημαϊκών, μαζί και κάποιοι από αυτούς που στα αμφιθέατρα βγάζουν λόγους για την ελευθερία και τον ανθρωπισμό, έσπευσαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από τον “εξτρεμισμό” των εργαζομένων της ΕΡΤ, των απεργών διοικητικών υπαλλήλων και των καταληψιών φοιτητών. Το σενάριο πιθανότατα είναι η ΔΤ να προβάλει το “σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών”, την ίδια στιγμή που η πραγματική ανεξάρτητη φωνή των αγωνιζομένων θα πνίγεται στα δακρυγόνα και το ξύλο...

Το Νοέμβρη του 1973 τα τανκς μπήκαν στο Πολυτεχνείο γιατί η Χούντα φοβήθηκε τη δυναμική της εξέγερσης, που την οδηγούσε στην αναπόφευκτη πτώση. Τι είναι αυτό που φοβάται τόσο η σημερινή κυβέρνηση; Είναι το παράδειγμα που μπορούν να δώσουν οι δύο ανυποχώρητοι αγώνες, η κατειλημμένη ΕΡΤ και η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων. Δύο αγώνες που ξεπέρασαν τη ρουτίνα των μεμονωμένων, αποσπασματικών, “συμβολικών” κινητοποιήσεων. Δυο αγώνες που ξεπερνούν το γραφειοκρατικό ρεαλισμό, τη δειλία και το φόβο. Δυο αγώνες που δεν διαστάζουν να φτάσουν μέχρι το τέλος. Δύο αγώνες που, αν βρεθούν μαζί, μπορούν να απελευθερώσουν μια νέα, εκρηκτική αγωνιστική δυναμική, εμπνέοντας όλους τους άλλους κλάδους των εργαζομένων.

Η κυβέρνηση λυσσά, γιατί ξέρει ότι σήμερα αυτό που είναι αναπόφευκτο είναι το δικό της τέλος.

Να μην υποχωρήσουμε! Η ΕΡΤ να εκπέμψει από το Πολυτεχνείο για να προβάλει το δικό της αγώνα, τον αγώνα των διοικητικών, των φοιτητών και όλων τών εργαζομένων. Όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι καταπιεσμένοι, όλος ο λαός να είναι εκεί, για να προστατέψει αυτό το σύγχρονο κέντρο αγώνα. Αν σηκώσουμε το γάντι, θα είναι η κυβέρνηση που θα ματώσει, και όχι εμείς. Αυτά είναι “της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία”!

-       Αλληλεγγύη στο αγώνα της ΕΡΤ και των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων
-          Καμία διαθεσιμότητα, καμία απόλυση
-          Πολυτεχνείο κέντρο αγώνα και μετάδοσης του απεργιακού προγράμματος της ΕΡΤ
-          Γενική απεργία διαρκείας μέχρι την ανατροπή

Πέντε όχι πολύ σοβαρές απαντήσεις σε πέντε καθόλου σοβαρές ερωτήσεις

Οκτωβρίου 08, 2013
του Μάνου Σκ.

Και τι έγινε; Και τον Χίτλερ τον έβαλαν φυλακή και μετά πήρε την εξουσία
Ναι, ο Χίτλερ πήρε την εξουσία αφότου πήγε φυλακή, όχι όμως επειδή πήγε φυλακή. Πάμπολλοι άνθρωποι έχουν πάει στη φυλακή, κι ελάχιστοι από αυτούς έχουν πάρει την εξουσία. Άλλωστε δεν είναι ανάγκη να αγχωνόμαστε, ο Μιχαλολιάκος έχει ήδη μπει στη φυλακή, οπότε αν είναι γραφτό του να πάρει για αυτό το λόγο την εξουσία θα την πάρει είτε ξαναμπεί, είτε όχι.

Από τη άλλη πλευρά, και ο Λένιν πήγε στη φυλακή και μετά πήρε την εξουσία. Προκύπτει επομένως το λογικό συμπέρασμα ότι θα πρέπει να επιδιώκουμε οι αγωνιστές του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής αριστεράς να μπουν στη φυλακή, γιατί μετά ίσως πάρουν την εξουσία, ενώ από την άλλη εξίσου λογικά θα πρέπει να κάνουμε μια καμπάνια ενάντια στη φυλάκιση ακροδεξιών, γιατί μετά θα πάρουν την εξουσία. Θα πρέπει τότε να κάνουμε και την αυτοκριτική μας για πολιτικές πατάτες που κάναμε στο παρελθόν, όπως ήταν πχ η καμπάνια για την καταδίκη του Περίανδρου, που και αυτόν άλλωστε το αστικό κράτος τον φυλάκισε.

Αν πάρουμε στα σοβαρά αυτό το επιχείρημα είναι σαν να λέμε ότι η κρατική καταστολή δεν έχει καμία άλλη πρακτική επίπτωση πάνω στα αντικείμενά της, εκτός από την επίδρασή τους στην εικόνα τους, που μπορεί να είναι και θετική. Όμως είναι γνωστό από την εμπειρία του ίδιου του εργατικού κινήματος ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μια δίωξη δεν είναι απλώς ένας παράγοντας στο ισοζύγιο του κύρους του διωκόμενου, είναι κάτι υλικά και ηθικά συντριπτικό. Αλλιώς δε θα είχαμε κανένα λόγο να κάνουμε καμπάνιες ενάντια στην ποινικοποίηση του δικού μας κινήματος.

ΟΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ, Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Οκτωβρίου 04, 2013

του Νικόλα Σ.

 Είναι πραγματικά εξοργιστική η υποκρισία κυβέρνησης, αστυνομίας, δικαιοσύνης και ΜΜΕ που καμώνονται, με αφορμή τη σύλληψη των κορυφαίων μελών της ΧΑ, πως τώρα συνειδητοποίησαν τι πραγματικά έκανε και αντιπροσώπευε η ναζιστική συμμορία. Οι εξελίξεις, μετά και την απελευθέρωση των τριών συλληφθέντων είναι πραγματικά ραγδαίες και πολύπλοκες. Ωστόσο, πέρα από τον σχολιασμό της επικαιρότητας και την εξαγωγή συμπερασμάτων, που πολλές φορές είναι βεβιασμένα και αβάσιμα, έχει αξία, τώρα που αχνοφαίνεται ότι ένας μεγάλος κύκλος ανάπτυξης της συμμορίας και συνακόλουθα της ρατσιστικής και φασιστικής βίας κλείνει έστω και προσωρινά, να κάνουμε μερικές παρατηρήσεις για το πώς κινήθηκε πολιτικά ένα μεγάλο τμήμα της αριστεράς τα τελευταία χρόνια. Οι απόψεις και οι τακτικές της έχουν προφανή αντίκτυπο στην τωρινή αμηχανία να ερμηνεύσει τα σημερινά γεγονότα και κυρίως να δώσει το σύνθημα για την κατά μέτωπον αντεπίθεση του αντιφασιστικού κινήματος.

Κατ'αρχήν, θα μπορούσε να δει κανείς τρεις βασικούς στόχους πίσω από την κρατική επιχείρηση καταστολής της ΧΑ.

Ο πρώτος είναι η προσπάθεια αποκατάστασης των θεσμών, του κοινοβουλευτισμού, της δικαιοσύνης, της αστυνομίας, των ΜΜΕ και των αστικών πολιτικών κομμάτων, που έχουν πληγεί ισχυρά τα τελευταία χρόνια και απονομμιμοποιηθεί στα μάτια της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αυτό έχει γίνει για πολλούς λόγους και η απροκάλυπτη ανοχή, στήριξη και συνεργασία, λόγω και έργω, με τους ναζί σίγουρα δεν είναι ο πιο ασήμαντος. Η δεξιά, με έντονες ακροδεξιές πινελιές, κυβέρνηση προσπαθεί να κερδίσει ψηφοφόρους και εμπιστοσύνη εν όψει νέων μέτρων σφαγής και παράλληλα προσπαθεί να θωρακίσει τη λειτουργία όπως - όπως ενός συστήματος που της επιτρέπει, όσο γίνεται, να εφαρμόζει τη στρατηγική της με τους ελάχιστους δυνατούς κραδασμούς. Αυτό σημαίνει ότι η ΝΔ βασικά στέλνει το μήνυμα στα αφεντικά ότι εξακολουθεί να είναι μακράν η πιο αξιόπιστη λύση για την εμπέδωση της αστικής στρατηγικής υπέρβασης της κρίσης. Σημαίνει επίσης ότι, τουλάχιστον αρχικά, αν και μετά οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες και το ενδιαφέρον περιστρέφεται πλέον αποκλειστικά στους νεοναζί, προσπάθησε να θολώσει τα νερά και να παρουσιάσει την επιχείρηση ενάντια στην ΧΑ ως γενικά επιχείρηση κάθαρσης, εξ ου για παράδειγμα τα διάφορα ευρήματα λαθρεμπορίας στα ΑΤ που ελέγθηκαν. Η αστυνομία, ως ο κατ'εξοχήν μηχανισμός επιβεβαίωσης του μονοπωλίου της βίας εκ μέρους του αστικού κράτους, προσπαθεί να κερδίσει ένα κάποιο κύρος, που θα της επιτρέψει μεγαλύτερη επιχειρησιακή ελευθερία στα δύσκολα που έρχονται. Δεν είναι τυχαίο ότι κορυφαίο στέλεχος, μιλώντας λίγες μέρες μετά τη δολοφονία Φύσσα στην τηλεόραση, απέκρουσε τις “φήμες” ότι μεγάλο μέρος των μπάτσων ψηφίζει ή υποστηρίζει τη ΧΑ και την ίδια στιγμή έδωσε έμφαση στο ότι η αστυνομία ήταν και είναι αυτή που σε καταστάσεις οριακές, έσωσε το σύστημα και το καθεστώς (αναφερόμενος μόνο στα τελευταία χρόνια). Σημαίνοντα στελέχη της κυβέρνησης επιμένουν να διατηρήσουν για λογαριασμό του κράτους το μονοπώλιο της βίας, είτε αναφερόμενοι γενικώς στην “διατήρηση της τάξης” είτε μη διστάζοντας να αναφερθούν σε αυτό επί λέξει. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η προϊούσα απαξίωση των κρατικών και πολιτικών θεσμών δύσκολα θα ανατραπεί με τις κινήσεις αυτές και στην πραγματικότητα το πιο πιθανό είναι η ΝΔ να ξανατραβήξει μόνο μια παραδοσιακή δεξιά εκλογική πελατεία, καθώς είναι σε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού σαφές ότι η ΧΑ δεν θα γινόταν αυτό που έγινε ή πήγαινε να γίνει, χωρίς τη στοργική φροντίδα των προαναφερομένων. Εξάλλου, το ταξικό ένστικτο λειτουργεί αρκετά αποτελεσματικά για να κατασταλεί τόσο εύκολα. Επομένως, μάλλον η προσπάθεια αυτή θα έχει ταπεινότερα του αναμενομένου αποτελέσματα.

ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΟΚΔΕ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ

Οκτωβρίου 02, 2013

 Η δολοφονία του αντιφασίστα αγωνιστή Παύλου Φύσσα από τον ναζιστή μαχαιροβγάλτη ήταν φυσιολογικό αποτέλεσμα της δολοφονικής δράσης της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Άλλωστε αυτή η επίθεση δεν αποτελεί εξαίρεση, αφού η εν λόγω συμμορία οργανώνει συστηματικά τέτοιου είδους «δράσεις» τα τελευταία χρόνια, με τις πλάτες των κυβερνήσεων και ενός μεγάλου μέρους του κρατικού μηχανισμού και των κατασταλτικών και δικαστικών αρχών. Οι επιθέσεις δεν στρέφονται πλέον μόνο εναντίον του πιο καταπιεσμένου στρώματος της εργατικής τάξης, των μεταναστών, προκειμένου να εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή εκμετάλλευσή τους από το ελληνικό κεφάλαιο, αλλά και εναντίον οργανώσεων και αγωνιστών του εργατικού κινήματος. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής θέλουν να αποδείξουν τη χρησιμότητά τους στα αφεντικά, εκπληρώνοντας τον ιστορικό τους ρόλο, που είναι η συντριβή των οργανώσεων της εργατικής τάξης και η εξατομίκευση των εργαζομένων. Σκοπός τους δεν είναι άλλος από την με κάθε μέσο διάσωση του καπιταλισμού, της ατομικής ιδιοκτησίας και της εξουσίας της αστικής τάξης.
2.  
    Η δολοφονική δράση της Χρυσής Αυγής τροφοδοτείται και τροφοδοτεί τη μαζική επίθεση της κυβέρνησης και του κράτους ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και τις διεκδικήσεις, ενάντια στους μετανάστες, ενάντια στους αγώνες της νεολαίας, τις καταλήψεις και κάθε εγχείρημα αυτοδιαχείρισης κλπ. Η Χρυσή Αυγή πατάει πάνω στο κλίμα της αντικομμουνιστικής υστερίας και στη ρατσιστική ατζέντα της κυβέρνησης για να αποδείξει ότι αυτή είναι η πιο γνήσια εκπρόσωπος του ρατσισμού και του αντικομμουνισμού, όντας διατεθειμένη ακόμα και να σκοτώνει εν ψυχρώ για την αποστολή αυτή. Και τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε πετύχει χωρίς την προκλητική ατιμωρησία και την έμπρακτη υποστήριξη και προστασία της αστυνομίας.
3.    
      Το μαζικό, μαχητικό αντιφασιστικό κίνημα βγήκε ξανά στο προσκήνιο. Οργανώθηκαν κινητοποιήσεις σε όλη τη χώρα, ανατρέποντας τους συσχετισμούς. Η σύλληψη της ηγετικής ομάδας της Χρυσής Αυγής θα ήταν αδιανόητη χωρίς τη μαζική πίεση των λαϊκών κινητοποιήσεων των αντιφασιστών και αντιφασιστριών το τελευταίο διάστημα. Επί της ουσίας, ήταν εκείνη που ανέτρεψε και τα σενάρια ορισμένων αστικών επιτελείων, που ήθελαν μια συγκυβέρνηση της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή, και που έβαλε, προς το παρόν τουλάχιστον, τους ναζιστές στο περιθώριο.
4.   
        Η δίωξη της Χρυσής Αυγής σχετίζεται οπωσδήποτε και με αντιφάσεις στο εσωτερικό του αστικού στρατοπέδου. Η ΝΔ, όντας η πρώτη επιλογή της αστικής τάξης αυτή τη στιγμή, προσπαθεί να μαζέψει την εκλογική πελατεία που έφυγε προς ένα κόμμα που η ίδια εξέθρεψε, αλλά πάνω στο οποίο κινδυνεύει να χάσει τον έλεγχο. Από την άλλη, το κράτος, όπως δήλωσε ρητά και εκπρόσωπος της κυβέρνησης, δεν μπορεί να ανεχτεί σε αυτή τη φάση την αμφισβήτηση του μονοπωλίου της βίας το οποίο διαθέτει. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν μειώνουν καθόλου τη βαρύτητα του αντιφασιστικού παράγοντα στις εξελίξεις. Σε τελική ανάλυση είναι αυτός ο παράγοντας, η αγωνιστικότητα και η αντίσταση των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στο φασισμό, που κάνει την αστική τάξη πολύ διστακτική στο να επιλέξει μια τέτοια λύση.
5.     
         Η δίωξη είναι σαφώς μια θετική εξέλιξη για το κίνημα. Ασφαλώς κρύβει και κινδύνους. Αφενός, να νομιμοποιήσει στην κοινωνική συνείδηση μια περαιτέρω αυταρχική θωράκιση του κράτους, με νέες αντιδραστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες. Αφετέρου, να ηρωοποιήσει τελικά τους ναζί, σε περίπτωση που το κράτος δεν επιλέξει να τραβήξει το σχοινί μέχρι τέλους και να τους καταδικάσει. Όμως και τα δύο αυτά ενδεχόμενα εξαρτώνται από την αγωνιστικότητα της δικής μας πλευράς. Το αν τα κατασταλτικά μέτρα στρέφονται ενάντια στην αριστερά ή την ακροδεξιά δεν είναι βασικά νομικό θέμα, αλλά θέμα κοινωνικού και ταξικού συσχετισμού – και αυτός ο συσχετισμός είναι προς το παρόν υπέρ μας, καθώς τα αποθέματα αλληλεγγύης του εργατικού κινήματος είναι σαφώς μεγαλύτερα από αυτά που διαθέτουν οι συμμορίες των ρουφιάνων ναζί. Μια νίκη δεν ξέρουμε ποτέ αν είναι οριστική ή όχι, ή αν κάποτε μετατραπεί στο αντίθετό της: αυτή η διαλεκτική εξαρτάται από τη δική μας δράση. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι σήμερα είμαστε σε καλύτερη θέση από εχτές για να τσακίσουμε το φασισμό, και είναι τεράστια ευκαιρία να το κάνουμε.
6.   
       Είναι σαφές, παρόλα αυτά, ότι δεν θα πρέπει να δεχτούμε καμία όξυνση των κατασταλτικών και “αντιτρομοκρατικών” μέτρων στο όνομα της δίωξης της Χρυσής Αυγής. Η κυβέρνηση δεν έχει ανάγκη το βαλιτσάκι της ΕΥΠ για να μάθει αυτό που ξέρουν όλοι, ότι η Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική ρατσιστική οργάνωση, ούτε χρειάζεται αναθεώρηση του συντάγματος ή του ποινικού κώδικα για να τους κλείσει μέσα.
7.                     
        Η αριστερά, το εργατικό και το αντιφασιστικό κίνημα δεν πρέπει να επαναπαυτούν, αλλά αντίθετα να συνεχίσουν ακόμα πιο έντονα την πορεία του κινήματος. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα του κεφαλαίου που επί χρόνια ανέχονται και πριμοδοτούν τη ναζιστική συμμορία, στα πλαίσια μιας ταξικής πολιτικής που εξαθλιώνει τους εργαζομένους, ενισχύει το ρατσισμό και επιτίθεται στην αριστερά. Σε πλήρη αντίθεση με τις θεωρίες του “συνταγματικού τόξου” που υιοθετεί ο ΣΥΡΙΖΑ, η αριστερά πρέπει να οργανώσει το ενιαίο μέτωπο της εργατικής τάξης απέναντι στους φασίστες δολοφόνους και να συνδέσει αυτόν τον αγώνα με τις εργατικές κινητοποιήσεις ενάντια στη μνημονιακή πολιτική. Να απομονώσει τυχοδιωκτικές “θεωρίες συνωμοσίας” οι οποίες δεν αντιλαμβάνονται το φασισμό ως ένα αντιδραστικό κίνημα με πολιτική έκφραση, κοινωνικές σχέσεις και αυτόνομη στρατηγική που έχει ως στόχο να τσακίσει το εργατικό κίνημα, αλλά βλέπουν πίσω απ’ όλα αποκλειστικά και μόνο το μυστικό χέρι του παρακράτους.
8.                     
    Στις σημερινές συνθήκες, το αντιφασιστικό κίνημα μπορεί να εξελιχθεί σε μια συνολική ταξική αναμέτρηση, συνδεόμενο με τις απεργίες και τις εργατικές διεκδικήσεις. Ο φασισμός είναι ταξικό ζήτημα, και για αυτό δεν αντιμετωπίζεται με “δημοκρατικά τόξα” μαζί με τα κόμματα που επέβαλαν τη βαρβαρότητα του ταξικού πολέμου, ούτε στο όνομα του “κοινοβουλευτισμού” γενικώς. Κανένας αντιφασισμός δεν υπάρχει σε συνεργασία με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, ούτε με εξευγενισμένους ακροδεξιούς τύπου Καμμένου. Οι διακηρύξεις υπέρ της “ομαλότητας” και της “πολιτικής σταθεροποίησης” από την πλευρά της αριστεράς, το μόνο που κάνουν είναι να την εξουδετερώνουν και να τη μετατρέπουν σε ουρά του Σαμαρά, που επιδιώκει να αναδειχτεί στο κέντρο της νομιμότητας, και σε συμμέτοχο ενός κλίματος “εθνικής ομοψυχίας”. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καλεί το Σαμαρά και το Βενιζέλο σε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, την ίδια στιγμή που, πιστός στη “νομιμότητα”, αρνείται οποιαδήποτε σχέση με  την πορεία ενάντια στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και καταγγέλλει τους “προβοκάτορες” του αντιφασιστικού κινήματος. Αυτός είναι και ο πραγματικός σκοπός της ρητορικής των δύο άκρων.

9.  


Το αντιφασιστικό κίνημα πρέπει να δώσει τον αγώνα ώστε να κλείσει τα γραφεία των φασιστών, να τους διώξει από τις γειτονιές και όλους τους κοινωνικούς χώρους και να τους εξαφανίσει ως πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα. Τώρα είναι που θα πρέπει να εντείνει παράλληλα και τον αγώνα για την ιδεολογική απονομιμοποίηση των πυλώνων του φασισμού: του εθνικισμού και του ρατσισμού. Οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να ιεραρχήσουν ακόμα ψηλότερα τον αντιφασιστικό αγώνα και, μαζί με τις υπόλοιπες δυνάμεις της αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού κινήματος, να οικοδομήσουν πλατιές και μαχητικές αντιφασιστικές επιτροπές σε κάθε πόλη, γειτονιά, σχολείο και εργασιακό χώρο. Θα πρέπει επίσης να πάρουν την πρωτοβουλία και να προετοιμάσουν νέα κεντρική κινητοποίηση ενάντια στη Χρυσή Αυγή και τα γραφεία της, ώστε το θέμα να μην ξεχαστεί και να μην αφεθεί η πρωτοβουλία των κινήσεων στην κυβέρνηση. 

Λέσχη Σπάρτακος- Πρόγραμμα Οκτωβρίου

Οκτωβρίου 02, 2013

Συζήτηση για τα αναγκαία χαρακτηριστικά του αντιφασισμού

Σεπτεμβρίου 27, 2013
Σαββάτο 28/9, Κωλέττη 14, στις 20.00, διοργανώνουμε ως ΟΚΔΕ-Σπάρτακος συζήτηση για τον αντιφασισμό και τα αναγκαία χαρακτηριστικά των αντιφασιστικών μετώπων σήμερα.Καλεσμένοι θα είναι σύντροφοι αγωνιστές από την Καλλιθέα και τον Πειραιά που θα μας καταθέσουν την εμπειρία τους από την οικοδόμηση αντιφασιστικών αντιστάσεων στις γειτονιές, τη στάση της υπόλοιπης αριστεράς και του α/α χώρου και τις πολιτικές προοπτικές τους, ιδιαίτερα σήμερα που η δράση των χρυσαυγιτών περνά σε δολοφονικό επίπεδο εναντίον αντιφασιστών/ριών. Επίσης στη συζήτηση θα παρέμβει και μέλος του Π.Γ. της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος

Για τον Παύλο Φύσσα

Σεπτεμβρίου 27, 2013

ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ... ΦΤΟΥ! ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ!

Σεπτεμβρίου 24, 2013

Μπαμπακάρ, Λουκμάν, Παύλο… Το αίμα σας δε θα ξεχαστεί!

Σεπτεμβρίου 20, 2013


Χτες βράδυ στο Κερατσίνι, ο 34χρονος αντιφασίστας Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε από μέλη της Χρυσής Αυγής. Οι δολοφόνοι είχαν στήσει ενέδρα στον Παύλο την ώρα που έφευγε από καφετέρια για να γυρίσει σπίτι του. Πρόκειται για πολιτική δολοφονία. Ο Παύλος Φύσσας, γνωστός αγωνιστής του αντιφασιστικού κινήματος και τραγουδιστής hip-hop, δεν δέχτηκε την επίθεση τυχαία. Όπως καταγγέλλουν αυτόπτες μάρτυρες, λίγο πιο πέρα από το σημείο της δολοφονίας υπήρχε ομάδα αστυνομικών με μηχανές, οι οποίοι δεν έκαναν τίποτα για να εμποδίσουν το γεγονός.
Η δολοφονία αυτή δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Θα πρέπει να την εντάξουμε στo πλαίσιο της αυξανόμενης επιθετικότητας της Χρυσής Αυγής εναντίον όχι μόνο μεταναστών πια, αλλά όλο και πιο συστηματικά εναντίον αγωνιστών κι οργανώσεων του κινήματος. Αποτελεί συνέχεια και κλιμάκωση της επιθετικής δράσης της Χρυσής Αυγής που ξεκίνησε με την επίθεση στην αντιφασιστική συναυλία της Καλλιθέας και συνεχίστηκε με την επίθεση ενάντια στα μέλη του ΚΚΕ στο Πέραμα. Αυτές οι επιθέσεις δείχνουν ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι του φασισμού. Οι νεοναζί της ΧΑ, θέλοντας να δώσουν τα διαπιστευτήριά τους στα πάσης φύσεως αφεντικά, χτυπάνε εργατικά σωματεία, αγωνιστές του εργατικού κινήματος, μετανάστες κι αντιφασίστες.
Η δολοφονική δράση της ΧΑ δίνει μια νέα διάσταση στην επίθεση που έχει εξαπολύσει εδώ και καιρό η κυβέρνηση ενάντια στα εργατικά δικαιώματα και τους εργατικούς αγώνες, το νεολαιίστικο κίνημα, τις καταλήψεις και τους μετανάστες. Εκμεταλλευόμενη το κλίμα αντικομμουνιστικής υστερίας που καλλιεργεί καιρό τώρα η κυβέρνηση, η ΧΑ προσπαθεί να εμφανιστεί ως μια δύναμη διατεθειμένη να κάνει ό,τι χρειαστεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των αφεντικών, ακόμα και εν ψυχρώ δολοφονίες.
Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη, επομένως, στην υποκριτική δημοκρατική ευαισθησία της κυβέρνησης, ούτε σε κάποιο «συνταγματικό τόξο». Ξέρουμε καλά ότι η κυβέρνηση θα συνοδεύσει τα όποια (συμβολικά) μέτρα ενάντια στη φασιστική δράση της ΧΑ με πραγματικές επιθέσεις ενάντια στο εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα.
Το εργατικό κίνημα δε θα μείνει με σταυρωμένα χέρια. Είναι καιρός να τους ξεριζώσει από κάθε εργατικό χώρο κι από κάθε γειτονιά. Με μαζικές ενωτικές και μαχητικές αντιφασιστικές πρωτοβουλίες από τα κάτω παντού. Με άμεση διοργάνωση κεντρικής αντιφασιστικής διαδήλωσης για να διαλύσουμε τη δολοφονική νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.
Να κάνουμε την οργή μας οργανωμένη δύναμη για να τους τσακίσουμε.

Γρηγόρη Λαμπράκη, Σωτήρη Πέτρουλα, Νίκο Τεμπονέρα, Παύλο Φύσσα

Υπόσχεση στη μνήμη σας:


ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ!

Συμβολή της φοιτητικής ομάδας της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για το σχεδιασμό της ΕΑΑΚ

Σεπτεμβρίου 14, 2013
Τον τελευταίο καιρό οι εξελίξεις στο σύνολο της εκπαίδευσης είναι ραγδαίες. Χωρίς να αναλωνόμαστε σε τεράστιες αναλύσεις, πρέπει επιγραμματικά να ξεχωρίσουμε κάποια αιχμηρά χαρακτηριστικά των τελευταίων μεταρρυθμίσεων στην εκπαίδευση.

Οι απολύσεις των εργαζομένων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, έχουν ως αντίκτυπο και τη διάλυση των σπουδών. Η απομάκρυνση αυτού του εργατικού δυναμικού καθιστά αδύνατες (με τους όρους που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα) πολλές από τις βασικές λειτουργίες των ιδρυμάτων (π.χ. έκδοση βιβλίων, εργαστήρια, διοικητικές υπηρεσίες κα). Αποτέλεσμα αυτής της μεταρρύθμισης  και της αναπόφευκτης μετακύλισης του κόστους των σπουδών στους φοιτητές και τις φοιτήτριες είναι η ένταση των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι σταδιακά θα αναγκαστούν να πληρώνουν τα βιβλία τους -σε ιδιωτικούς εκδοτικούς οίκους-  ενώ άμεσα είναι πολύ πιθανή ακόμα και η επιβολή διδάκτρων προκειμένου να αντισταθμιστεί η ανεπαρκέστατη χρηματοδότηση των ιδρυμάτων από το κράτος. Ο ταξικός χαρακτήρας της αναδιάρθρωσης εντείνεται  και με το σπάσιμο των πτυχίων (4+1, 3+2 χρόνια).  Πέρα από αυτά, και υπό αυτές τις συνθήκες και υπό το πρίσμα της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης και των ολοένα αυξανόμενων δυσκολιών για ένταξη στο δημόσιο πανεπιστήμιο, η νεολαία πιέζεται να στραφεί προς την ιδιωτική εκπαίδευση, κάτι που αποτελεί χρόνια επιδίωξη των αστικών κομμάτων και της αστικής τάξης στο σύνολό της. Οι απολύσεις στο δημόσιο τομέα αποτελούν αυτή τη στιγμή κεντρική πολιτική στόχευση για την κυβέρνηση και αναπόσπαστο κομμάτι της αντεργατικής πολιτικής που ακολουθείται τα τελευταία χρόνια. Δεν αρκεί, λοιπόν, να πούμε ότι τα ιδρύματα μετά τις απολύσεις δε θα είναι λειτουργικά, πρέπει συνολικά να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην εργασία, να προπαγανδίσουμε το αίτημα για απαγόρευση των απολύσεων και να ζητήσουμε επιθετικά μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και όλες.

Αναγνωρίζοντας κανείς το μέγεθος αυτής της επίθεσης και ότι αποτελεί κομμάτι μιας ολόκληρης κυβερνητικής πολιτικής καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ένας κλαδικός αγώνας δεν μπορεί μόνος του να ανατρέψει μια ολόκληρη πολιτική. Αυτό που μπορεί να συμβεί όμως είναι ο αγώνας αυτός να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για το ξέσπασμα ευρύτερων, πιο μαχητικών και δυνητικά νικηφόρων κινητοποιήσεων το επόμενο διάστημα. Η δικτύωση των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΜΠ με τον αγώνα της ΕΡΤ, των καθηγητών και άλλων κλάδων που βρίσκονται σε κίνηση είναι ένα θετικό στοιχείο. Είναι πολύ σημαντικό πως αναδεικνύεται άμεσα από μια σειρά από κλάδους το ζήτημα της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας και της ανατροπής της κυβέρνησης.

Είναι ουσιώδους σημασίας η γενίκευση του συντονισμού των απεργιακών επιτροπών, το κάλεσμα σε όσα σωματεία είναι δυνατόν για στήριξη των κινητοποιήσεων και η οργάνωση των απεργιών του επόμενου διαστήματος και μαζικούς όρους.  

Όσο αναφορά λοιπόν, το σχεδιασμό της ΕΑΑΚ για την οικοδόμηση ενός μαχητικού και πολιτικά επικίνδυνου κινήματος οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει άλλος χρόνος για δεύτερες σκέψεις και ενδοιασμούς. Είναι τόσο αναγκαία και επιτακτική η άνοδος του εργατικού και νεολαιίστικου κινήματος που η κλιμάκωση του αγώνα μας εδώ και τώρα πρέπει να γίνεται παράλληλα με την πολιτική δουλειά που οφείλει να κάνει η επαναστατική πρωτοπορία στα πανεπιστήμια, για να προετοιμάσουμε τον κόσμο για τις μάχες που θα κληθούμε να δώσουμε αυτή τη χρονιά. Κατά την άποψή μας τα καθήκοντα που έχουμε το αμέσως επόμενο διάστημα είναι η προσπάθεια συγκρότησης ενός πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα ενοποιεί τα πληττόμενα κομμάτια στην τριτοβάθμια, δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ήδη οι καθηγητές στα σχολεία ξεκινούν τις απεργιακές κινητοποιήσεις, όπως οφείλουν και οι μαθητές να κάνουν ανάλογες κινητοποιήσεις ενάντια στο «νέο λύκειο».

Είναι αναγκαίο κατά την άποψή μας να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του πανεκπαιδευτικού μετώπου και για τι θα παλεύει, τι θα υπερασπιστεί και τι θα διεκδικήσει. Μια από τις βασικές του επιδιώξεις θα πρέπει να είναι η άρνηση της διάλυσης της εκπαίδευσης και η υπεράσπισή της ως κρατική παροχή (όπως είναι η υγεία, το ρεύμα και το νερό που πλήττονται και αυτά) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε την υπάρχουσα ταξική εκπαίδευση, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς και την αυταρχικοποίηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Εκτός αυτού βασική και καθημερινή επιδίωξη της ΕΑΑΚ θα πρέπει να είναι η σύνδεση και η συνύπαρξη και ο κοινός αγώνας με τα υπόλοιπα πληττόμενα κομμάτια της εκπαίδευσης (μαθητές, καθηγητές, εργαζόμενοι), κάνοντας κοινές κινητοποιήσεις και συντονιστικά, στα οποία θα μπορούμε να αποκτήσουμε έναν ενιαίο βηματισμό, να στηρίξουμε τα κομμάτια εκείνα που χτυπιούνται πιο βάναυσα από τις αναδιαρθρώσεις, αλλά και ως επαναστατική πρωτοπορία να παλέψουμε να κάνουμε τη γραμμή μας κτήμα του κόσμου του κινήματος -και όχι μόνο- και να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο στην επιτυχία των κινηματικών διαδικασιών. Όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, αν ο βασικός μας στόχος ως αντικαπιταλιστική αριστερά είναι η ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και της πολιτικής της, τότε είναι αναγκαίο να επιδιώξουμε μέσα από την κλιμάκωση του αγώνα στην εκπαίδευση να συνδεθούμε, να σταθούμε πλάι και ει δυνατόν να εμπνεύσουμε και το εργατικό κίνημα. Θα πρέπει να πιεστεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία και υπό την πίεση της βάσης να κηρύξει άμεσα γενική απεργία διαρκείας. Αυτό συνδέεται ευθέως με συγκροτημένη δουλειά στη βάση και εξαρτάται από την επιτυχία του απεργιακού διημέρου στο δημόσιο τομέα την άλλη βδομάδα.

Να παλέψουμε να απαγορευτούν όλες οι απολύσεις και να πέσει αυτή η κυβέρνηση κάνοντας ξεκάθαρο ότι ο μόνος δρόμος για την επίτευξη αυτού του σκοπού είναι η γενική πολιτική απεργία διαρκείας. Να αναδείξουμε τη σημασία του εργατικού ελέγχου ως απάντηση στο κύμα των απολύσεων και κλεισίματος χώρων δουλειάς, μέσα από τα επιτυχημένα παραδείγματα που έχουμε το τελευταίο διάστημα (ΒΙΟ.ΜΕ. κ.ά.). Θα πρέπει να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να σπάσουμε τον κοινωνικό αυτοματισμό, να αναδείξουμε τα χαρακτηριστικά της αστικής επίθεσης και την αναγκαία κοινή και συνολική απάντηση του κόσμου της εργασίας. Τέλος, ως επαναστατική πρωτοπορία θα πρέπει να αντιληφθούμε την αυθόρμητη κίνηση του κόσμου -που πλήττεται από τα μέτρα το τελευταίο διάστημα- προς τους αγώνες διαρκείας. Γίνεται σταδιακά ξεκάθαρο στη συνείδηση των από κάτω ότι οι αγώνες διαρκείας είναι αυτοί που μπορούν να νικήσουν και όχι τα πυροτεχνήματα και οι σπασμωδικές κινήσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.


Ο αγώνας που ξεκινάμε εμείς οι «βολεμένοι» συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή όλα τα βλέμματα της κοινωνίας φιλικά, σκεπτικά και εχθρικά. Κι αυτό γιατί ο αγώνας μας είναι έξω από τη λογική των «όρων και προϋποθέσεων». Λογοδοτώντας αποκλειστικά στο κοινωνικά αναγκαίο, ο αγώνας μας μπορεί να γίνει η πηγή αγωνιστικής έμπνευσης που θα πυροδοτήσει τη συγκρότηση του πανεργατικού μετώπου για την ανατροπή της κυβέρνησης και των πολιτικών του Κεφαλαίου.

Πρόγραμμα Σεπτεμβρίου - Λέσχη Σπάρτακος

Σεπτεμβρίου 11, 2013

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ – ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΞΕΝΗ ΕΠΕΜΒΑΣΗ

Σεπτεμβρίου 10, 2013
 Πάνω από 150.000 άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, εκατοντάδες χιλιάδες είναι τραυματίες και ανάπηροι, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν εκτοπιστεί εντός και εκτός Συρίας. Πόλεις, χωριά και γειτονιές έχουν καταστραφεί πλήρως ή μερικώς, με χρήση κάθε είδους όπλων, περιλαμβανομένων μαχητικών αεροπλάνων, πυραύλων Σκουντ, βομβών και τανκς, όλα πληρωμένα από τον ιδρώτα και το αίμα του συριακού λαού. Όλα αυτά με πρόφαση την υπεράσπιση της πατρίδας και την επίτευξη στρατιωτικής ισορροπίας με το Ισραήλ (η κατοχή συριακής γης από το οποίο, στην πραγματικότητα, προστατεύεται από το συριακό καθεστώς, το οποίο δεν έχει απαντήσει σε καμία από τις διαρκείς επιθετικές του ενέργειες).
Κι όμως, παρ’ όλες αυτές τις τεράστιες απώλειες που αναφέρθηκαν παραπάνω και παρ’ όλες τις συμφορές που υποφέρουν όλοι οι Σύριοι, κανένας διεθνής οργανισμός ή μεγάλη χώρα - ή και μικρότερη- δεν ένιωσαν την ανάγκη να παρέχουν πρακτική αλληλεγγύη ή να υποστηρίξουν τους Σύριους στον αγώνα τους για τα πιο βασικά τους δικαιώματα, για ανθρώπινη αξιοπρέπεια και για κοινωνική δικαιοσύνη.
Από το Blogger.