Ανακοίνωση της φοιτητικής ομάδας της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος για το συντονιστικό ΕΑΑΚ της 14.10.2015

Οκτωβρίου 14, 2015


Το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη αποτέλεσε έναν σημαντικό κόμβο στην ταξική πάλη. Φάνηκαν ξεκάθαρα τα ταξικά χαρακτηριστικά της ψήφου που ανέδειξε το ΟΧΙ, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε σε λιγότερο από 12 ώρες σε μία επαχθή συμφωνία-μνημόνιο για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, με την στήριξη των παλιών και νέων μνημονιακών κομμάτων. Μπροστά στο νέο πολιτικό τοπίο που θα οδηγούσε η εφαρμογή των μέτρων του 3ου μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την επιλογή να πάει σε εκλογές. Σχετικά με τα αποτέλεσμα των εκλογών στεκόμαστε ιδιαίτερα στο γεγονός ότι ο λαός επέλεξε διαχειριστή για την εφαρμογή του μνημονίου με τη λογική του μικρότερου κακού. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκμεταλλεύτηκε την αδυναμία των παραδοσιακών κομμάτων της αστικής τάξης, την κρίση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και το αντιδημοφιλές νεοφιλελεύθερο προφίλ του Ποταμιού. Το 95% του μνημονιακού κοινοβουλίου και το αυξανόμενο ποσοστό της ΧΑ σε συνδυασμό με την αποτυχία των μικρών ρεφορμιστικών-αντιμνημονιακών σχηματισμών να μπουν στη βουλή δείχνει μια εικόνα πολύ χειρότερη από τις προηγούμενες. Η αποτυχία της ΛΑΕ οφείλεται στο γεγονός ότι δεν είχε ξεκάθαρο προσανατολισμό και ταξική γείωση κι απεύθυνση, δεν έκανε καμιά αυτοκριτική για το ρόλο που έπαιξαν εντός ΣΥΡΙΖΑ μέχρι χτες και επέλεξε να επαναλάβει ένα ρεφορμιστικό πρόγραμμα που έχει χρεοκοπήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφραζε και εκφράζει πολύ καλύτερα το ακροατήριο του ρεφορμισμού και ως κυβερνητική δύναμη φάνταζε πολύ πιο πειστικός για την υλοποίηση ενός κεϋνσιανού προγράμματος (ακόμα και με υπογεγραμμένη τη συμφωνία) από τις ασάφειες της ηγεσίας της ΛΑΕ.  Τα ποσοστά της ΧΑ δείχνουν την παγιοποίηση ενός δυναμικού που συνεχίζει να την στηρίζει παρά το γεγονός ότι πλέον είναι ξεκάθαρα τα ναζιστικά και δολοφονικά της χαρακτηριστικά. Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς κατάφεραν να δείξουν μια σημαντική δυναμική, παρά τις αντιφάσεις του πολιτικού τους σχεδίου. Σ’αυτό το τοπίο, η κυβέρνηση προχωρά ολοταχώς προς την εφαρμογή του τρίτου μνημονίου, από την οποία το 60% των μέτρων πρέπει να έχουν περάσει μέχρι το Δεκέμβριο. Το περιεχόμενό του αφορά περαιτέρω μείωση των συντάξεων και των κοινωνικών δαπανών, απολύσεις στο δημόσιο, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, αύξηση του ΦΠΑ, κ.ά.

      Ταυτόχρονα, τους τελευταίους μήνες η εισροή προσφύγων/μεταναστών και μεταναστριών από τις χώρες της Μέσης Ανατολής έχει κορυφωθεί. Η κυβέρνηση, ευθυγραμμιζόμενη απόλυτα με τις πολιτικές της ΕΕ εμποδίζει την είσοδο των ανθρώπων αυτών στην χώρα και στη περίπτωση που καταφέρνουν να εισέλθουν δεν τους παρέχει καμία βοήθεια, παρά τα προγράμματα στήριξης που παίρνει από την ΕΕ για τον σκοπό αυτό. Αυτός ο χειρισμός δημιουργεί μια άσχημη κατάσταση για τους πρόσφυγες και χρησιμοποιείται για να ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας. Το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης που σηκώθηκε όλο το προηγούμενο διάστημα μέσα από καταλήψεις, πορείες και συλλογές ειδών πρώτης ανάγκης κατάφερε να βοηθήσει έμπρακτα τους πρόσφυγες/μετανάστες/μετανάστριες  και πρέπει να παραμείνει στην ημερήσια ατζέντα. Ωστόσο, είναι αναγκαίο να ανοίξει συνολικότερα το ζήτημα στην κοινωνία σε όλες τις προεκτάσεις του και να αναδειχτούν τα βαθύτερα αίτιά του. Η αντικαπιταλιστική αριστερά είναι σημαντικό να έχει μια ξεκάθαρη στάση σε σχέση με το ζήτημα αυτό, δηλαδή να διεκδικήσει την παύση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στις περιοχές αυτές όπως και ανοιχτά σύνορα και νομιμοποίηση όλων των προσφύγων, μεταναστών/στριών, πλήρη πολιτικά-κοινωνικά-εργασιακά δικαιώματα κοκ.

      Στον χώρο της εκπαίδευσης θα συνεχιστεί η περαιτέρω υποχρηματοδότηση η οποία θα προσπαθήσει να αντισταθμιστεί μέσα από την ιδιωτική πρωτοβουλία. Αν και μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει γνωστό το ακριβές περιεχόμενο του νομοσχεδίου του Φίλη για την παιδεία, γνωρίζουμε ότι θα επιχειρήσει την περαιτέρω σύνδεση του πανεπιστημίου με την αγορά, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε απλήρωτη εργασία των φοιτητών και κατευθυνόμενη έρευνα που θα ωφελεί ακόμα περισσότερο την ιδιωτική πρωτοβουλία. Με δεδομένες τις ήδη αντικειμενικά δύσκολες συνθήκες φοίτησης και τη διαρκή προσπάθεια των δυνάμεων του κεφαλαίου να εκμεταλλευτούν το πανεπιστήμιο, είναι επιτακτική η ανάγκη να συζητήσουμε με ποιους όρους μπορεί το φοιτητικό κίνημα να παίξει ρόλο στην ανάσχεση της επίθεσης.
Σ’αυτά τα πλαίσια, θα πρέπει να δούμε το ρόλο των σχημάτων της ΕΑΑΚ και την πρόταση που θα κληθούν να διατυπώσουν προς τις άλλες δυνάμεις της φοιτητικής αριστεράς ενόψει των μαχών του επόμενου διαστήματος. Για εμάς είναι σημαντικό τα σχήματα να διατυπώσουν μια ενιαιομετωπική πρόταση, η οποία να αναδεικνύει πώς μπορεί να οργανωθεί η θιγόμενη πλειοψηφία στα πανεπιστήμια και να διεκδικήσει δυναμικά τα δικαιώματά της. Η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια των σχημάτων της ΕΑΑΚ είναι αδιαπραγμάτευτη και τα σχήματα θα πρέπει να παραμείνουν το μόρφωμα που θα πρωταγωνιστήσει στο φοιτητικό κίνημα της επόμενης μέρας. 

Βάσει της παρούσας κατάστασης των διαφόρων αριστερών μορφωμάτων στο φοιτητικό κίνημα, η πρόσφατη εμπειρία αποδεικνύει ότι αυτή η αντιπαράθεση κρίνεται απαραίτητη. Το ζήτημα της αστικής διαχείρισης, τόσο στο κυρίαρχο θέμα της ανάγκης εργατικής αντιπολίτευσης που έλειπε ενάντια στην κυβέρνηση Σύριζα, όσο και στο επιμέρους θέμα της συμμετοχής στα όργανα συνδιοίκησης και του ρόλου των καθηγητών, μας διχάζει σε βαθμό που δεν θα επιτρέψει μια κοινή κατεύθυνση στροφής στους ταξικούς αγώνες.

Είναι αναγκαία μια μάχιμη πολιτική πρόταση η οποία θα αποτελέσει το νεύρο των αγώνων που έρχονται. Γι’ αυτό το λόγο, αν θέλουμε να δώσουμε αυτή την κατεύθυνση στις πολιτικές ζυμώσεις που έρχονται οφείλουμε να το επικεντρωθούμε σε τρείς άξονες. 1)Ποιος είναι ο ρόλος του κρατικού μηχανισμού στην σημερινή συγκυρία και ποια η στρατηγική των κινημάτων που οικοδομούμε για να τον ανατρέψουμε. 2) Πιο εξειδικευμένα, ποιος ο ρόλος του Αστικού Πανεπιστημίου, του φοιτητικού κινήματος, στρατηγική και τακτική. 3) Το οργανωτικό μοντέλο του πολιτικού μορφώματος που θα είναι ικανό να επιτρέψει την διάχυση της επιμέρους εμπειρίας με τον καλύτερο τρόπο στα συντονιστικά όργανα. 

Τα σχήματα της ΕΑΑΚ έχουν εφαρμόσει πολύ καλά την τακτική της οικοδόμησης συμμαχιών σε κινηματικό επίπεδο με τις δυνάμεις που δείχνουν την αντίστοιχη διάθεση, παρά τις αντιφάσεις τους, με σημαντικά αποτελέσματα. Εκτός από τον άμεσο κινηματικό στόχο που αυτή η κίνηση εξυπηρετεί, υπάρχει ένας έμμεσος, που συχνά οφείλουμε να υπενθυμίζουμε στις συνειδήσεις των συντρόφων μας. Ο στόχος της πολιτικής ενοποίησης που επιφέρεται, αν ένα μόρφωμα που επιλέγει κυρίαρχα αγωνιστική κατεύθυνση αντιληφθεί τον ρόλο του στο να συμπαρασύρει σε αυτή την κατεύθυνση αυτές τις δυνάμεις. Με αυτό τον γνώμονα πρέπει να κινηθούμε, προκειμένου κάθε πολιτική αντιπαράθεση που ανοίγεται στα φοιτητικά αμφιθέατρα, να αποτελεί ένα θετικό βήμα προς την κατάρρευση των διαχειριστικών αυταπατών.

Αρχίζοντας από τις πολιτικές πρωτοβουλίες σε επίπεδο βάσης για την εκπλήρωση με τον καλύτερο τρόπο της ανάγκης πολιτικοποίησης της προσφυγικής αλληλεγγύης, μέχρι το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε αναδιαρθρωτικής κίνησης  στις σχολές επιδιώκουμε να φυσήξει ένας άλλος αέρας στα φοιτητικά αμφιθέατρα. Το ποτάμι της κοινωνικής οργής που βράζει γύρω μας δεν πρέπει να μείνει ακηδεμόνευτο όταν βρει μια δίοδο για να καταρρεύσει το μνημονιακό φράγμα, πόσο μάλλον να βρει αντιδραστικούς εκφραστές.

Στην πρώτη γραμμή , τσακίζουμε τους κήρυκες της κινηματικής νηνεμίας και της  ταξικής ήττας!

Από το Blogger.